NEFESİMİ KESME

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Düşünüyorum da insan akciğerlerinden mahrum kaç gün yaşayabilir, nefes alabilir?

İtiraf edelim bir çoğumuz kağıtları top yapıp basket atmayı, sinirlenince kalemleri kırmayı seviyoruz ve acaba hangimiz gerçekten küçük gibi görünen ama göz yumulmayacak kadar büyük şeyleri önemsiyoruz?

Dünya yavaş yavaş yaşlanıyor, saçlarına ak düşmüş yine de en ufak zerresi için bile çabalıyor, biz üstüne basıyoruz sesini çıkarmıyor, dağını taşını deliyoruz yapma demiyor, elinden ne geliyorsa bize veriyor ama niçin hâlâ bu iyi niyet suistimal ediliyor? Sizce de biz birer cellata dönüşmüyor muyuz her balta vurduğumuzda bir ağaca, nasıl hesap vereceğiz akciğerlerini çaldığımızda dünyaya ya da bir fidan kurumasın diye avuçlarıyla su taşıyan o güzelim insanlara?

İnsanoğlu niçin böyle, yüklemesi kadar anlam yüklememiş mi oksijene, o sıcacık nefese, ve insan saygı niçin duymaz evrene, soruyorum niçin imrenmez, merhamet beslemez kayayı delip güneşi selamlayan bir filize…

O minicik filiz bile o kocaman cesaretle bakmayı başarmışsa güneşe ey insan söyle nasıl sahip çıkmazsın böyle güzel bir mucizeye? Tohum minik, toprak karanlık tek dostu güneş ve yağmur, ilk başta tatsız tuzsuz olur zamanla varolur, yaşamda tutunmaya çalışıyor koparınca ne olur, ben söyleyeyim insan kendini de koparmış olur.

Ben ben ben hep ben, ben de eğer diyorsam hep ben yazık bana vakit geçmeden uyan bari sen…

Bu dünyada yalnız biz mi varız, hani nerde ilk okulda saygı duyulması gerektiğini öğrendiğimiz canlılarımız ve hani nerde saygı, yok oluyor canlılarımızın, senin benim bizim ormanlarımız!

Çok zor olmasa gerek bir ağaç ekip can suyu dökmek, atasını unutan baltanın uzayan dilini kesmek ve zor olmasa gerek; akciğerlerimizi göz ardı etmemek…

Ormanlarımız, yaşadıkça biz yaşarız onlar yeşerdikçe biz dallanırız, budaklanırız ve ormanlarımız oldukça nefes alır dünyamız.