ŞEHİRLER DE İNSANLARA BENZER

BEĞENDİM

ABONE OL

News

“Şehirler de insanlara benzer. Duyguları, açlıkları, nefretleri, aşkları vardır” diyor Ümit Yaşar Oğuzcan. Ben en çok açlığı olduğuna inandım. Çünkü en fazla sana aç kaldı bu şehir. En çok seni özledi, seni bekledi, sana doğru hasretler yüklendi sırtının en kambur yerine. En çok senin yokluğunu çekti. Çünkü en çok sen gelmek istedin bu şehre, en çok sen özledin.

Hani Ortaköy’de kumpir, Kanlıca’da en lezzetli yoğurdu yiyecektin? Kız Kulesi’ne bakan bir bankta çay içecek, gözlerimin içine baka baka hangi şiirlerin sana yazılmış olduğunu tahmin edecektin. Belki de şiirlerden fallar tutacak, “Bu şiirde seviyor”, “Bu şiirde sevmiyor” diyecektin. Sensiz geçen bir ömrün her gününü, her anını dinleyecektin benden. Ben anlatmadıkça bir şiir daha çekecektin içine. Hecelerde, mısralarda, kıtalarda arayacaktın söylenmemiş, dile gelmemiş ne varsa.

“Yaz” diyordun hani “yaz mutlaka”. “Sen yaz ben okuyayım” diyordun. Bak yazdım ben. Hem de çok şey yazdım. Kimisi senin gözlerine bile değmeden kaldı sayfalar arasında. Kimisi de kaleme, kâğıda gerek kalmadan dualarla yazılıp gönderildi arşı alaya.

“Gel” diyordun hani “gel mutlaka”. “Sen gel, ben de geleyim” diyordun. Bak geldim ben. Hem de çoktan ayakbastım bütün sevdiğin yerlere. Şimdi sıra sende.

Haydi gel!

Martılar sana da söylesin en güzel şarkılarını kuşluk vakitlerinde

Güvercinler senin attığın buğday taneleriyle beslesin yavrularını

Vapurlar senin için kalksın iskelelerden

Ve Kız Kulesi senin için kalsın sepserin suların tam ortasında

Deniz sana doğru savursun masmavi dalgalarını köpük köpük

Maviyle beyazın en güzel ahengi senin için oluşsun

Yunuslar sevincinden ne yapacağını şaşırsın seni görünce

Gel de boğaz ikiye bölünmesin bundan böyle

Seninle bütünleşsin, tekmil olsun kıtalar

Asya’sı Avrupa’sı kalmasın bu işin

Her şey sen oluversin birden bire