SENİ KAYBETMEK
Öyle sıradan bir şeye benzemiyordu seni kaybetmek. Yeryüzünün alt üst olması ve bütün tufanların her gün yeniden kopması gibi bir şeydi. Önce gökyüzünün mavisi çekildi üstümden, sonra gecemi aydınlatan yıldızlar kaydı siyahın en soylu, en hazin yerinden. Kutup yıldızım kayboldu, yönümü rotamı şaşırdım birden. Kalakaldım karanlıklar ortasında.
Siyah beyaza döndü gökkuşağımın yedi rengi. Yüzünü güneşe dönmez oldu ayçekirdeğim. Şemsin ışıyan bütün şavkına sırtını döndü gündönderen. Yıkıldı, tarumar oldu senin için dua ettiğim içimdeki kutsal mabedim. Her şey anlamını yitirdi. Sustu dilimdeki kelam, kurudu kalemimdeki mürekkep. Şiirlerim can verdi sayfaların ortasında. Hiçbir harf, hiçbir hece ulayamadı kendisini bir başka harfe, bir başka heceye. Edebiyatım, anlamım yerle yeksan oldu gidişinle. Kalemim bir mahkeme salonunda değil senin için yazılmış şiirler için kırıldı en hassas yerinden. İdama mahkûm oldu tüm sözcüklerim.
Yokluğun çok zordu. Ama kaybetmek bambaşka bir acıydı tarifi imkânsıza yakın. Çölde kana kana içmeyi hayal ettiğin son kalan tek damla suyunu yitirmek gibi bir şeydi. Dudaklarının yarılırcasına çatlaması ve ılık ılık kan süzülmesi gibiydi inceden inceden. Kan revan içinde kalmak, hüzünle harmanlanmaktı.
Seni kaybetmek derin kesikler atmıştı ruhuma. Her gidişin izi silinmeyen bir çentikti. Paramparça olmuştu hislerim, inanışlarım. Bütün güven duygularım tek hamlenle un ufak olmuştu. Kimseciklere güvenemez olmuştum. Her şey şüpheliydi artık, her şey müphemdi. Bakışların, sözcüklerin hiçbir tılsımı kalmamıştı. Sanki ruhunu yitirmişti kâinat. Taş ve toprak yığınından başka bir şey değildi geriye kalan.
Seni kaybetmenin tek güzel yanı bir gün geleceğin umuduydu. Geleceğin günlerin hatırına varlığına şükretmekti. O günlerin hayaliyle yeniden nefes almak, yeniden yaşama başlamaktı. Umuda dair bir şeydi kaybın.
Ama gelmedin…
Gelmeyeceksin…
Ve benim için ne anlam ifade ettiğini hiçbir zaman bilmeyeceksin…
News